Verborgen verdriet

Soms kan je de dingen die je moet doen alleen maar doen als je je emoties verbergt achter een dappere glimlach. Een glimlach die ogenschijnlijk zegt dat het goed met je gaat. Een glimlach die ogenschijnlijk zegt dat je de wereld weer aan kunt. Een glimlach die je helpt om sterk te blijven, om overeind te blijven. Jouw glimlach, jouw masker.

Soms is er ineens iemand die het stille verdriet achter jouw glimlach wel ziet. Die ziet hoe moeilijk je het hebt. Die ziet hoe hoog je tranen zitten. Die je je verhaal laat vertellen en die de tijd neemt om te luisteren. Iemand die begrip toont en die je steunt.

Anderen zullen niet verder kijken dan de glimlach die je hen toont. Om ook dan het begrip te krijgen dat je nodig hebt, zal je het verdriet moeten laten zien dat je achter jouw glimlach verborgen houdt.

Ik weet zelf hoe moeilijk dat is. Ik was een ster in glimlachen, mijn kwetsbaarheid hield ik diep verborgen. Tot het verdriet op een dag zo groot was dat ik het niet meer verborgen kon houden. Toen leerde ik dat mijn tranen niet mijn kwetsbaarheid lieten zien, maar juist toonden hoe sterk ik was.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *