‘Moeten’ zit tussen je oren
Je gedachten en overtuigingen zorgen er voor dat je dingen doet die ‘moeten’. Zelfs als je diep in je hart niets anders wilt – of kunt – dan tijd nemen om te rouwen en verdriet te hebben. Heb je er eigenlijk ooit wel eens op gelet hoe vaak je iets ‘moet’ op een dag? Van jezelf of van iemand anders? Je moet op tijd opstaan om naar je werk te gaan of de kinderen naar school te brengen. Je moet een cursus volgen. Je moet de badkamer of de keuken schoonmaken. Je moet boodschappen doen, eten koken. Je moet naar de sportschool. Je moet die ene film zien waar iedereen over praat of dat boek lezen dat in de bestseller top 10 staat. Dat project op je werk moet vandaag af. Je moet naar een vergadering die veel langer duurt dan gepland.
Maar ook: ik moet sterk zijn. Ik moet doorgaan met mijn leven. Ik moet dit verlies kunnen dragen. Ik moet anderen niet lastig vallen met mijn verdriet. Ik moet mijn dochter bellen, omdat zij ook verdriet heeft. Ik moet ……
De lijst met dingen die we, al dan niet van onszelf, “moeten” is vaak eindeloos lang. Sommige dingen moeten ook echt. Maar veel andere dingen leggen we onszelf op. Een schrale troost: je bent niet de enige die gebukt gaat onder verplichtingen en zelf bedachte “moetjes”. We herkennen allemaal dat stemmetje dat zegt: je kúnt meer dit of je kúnt vaker dat, als je maar beter je best doet.
Tijd nemen om te rouwen, is niet egoïstisch
Als verlies jouw leven op zijn kop heeft gezet, is het echter helemaal niet egoïstisch om meer rouw-time te claimen. Niemand zegt dat jij geen tijd mag nemen om te rouwen. Niemand zegt dat je niet bij je verdriet stil mag staan. Niemand zegt dat je maar door moet blijven rennen. Zet daarom deze week jezelf eens wat vaker bovenaan je to do list. Denk wat vaker “ik mag” of “ik wil” en doe sommige dingen gewoon eens een keertje niet. Maak bewuste keuzes voor wat je op een dag wilt doen. Accepteer dat niet alles kan, aanvaard dat je niet alles kunt. En laat ruimte voor onbekende, onverwachte dingen.
Denk bijvoorbeeld eens wat vaker “ik mag verdriet hebben”. Of: ik mag huilen. Maar ook: ik mag over mijn verdriet en mijn verlies praten. Ik hoef niet altijd sterk te zijn. Ik mag herinneringen ophalen.
Maak de keuzes die voor jou op dat moment goed voelen. Is dat sporten? Ga dan vooral sporten. Is dat een middagje niksen? Doe dan lekker even niks. Lees dat boek dat je altijd al hebt willen lezen. Ga naar buiten, maak een wandeling, proef de lente. En vraag om hulp als je dat nodig hebt.