Categorie: mindful rouwen

Leren ont-moeten

Waarom een blog over leren ont-moeten? We moeten veel in ons leven. Ook als we rouwen. We “moeten” sterk zijn of misschien “moeten” we juist ons verdriet vaker delen met de buitenwereld. We “moeten” door met ons leven. De rode draad van mijn blog van vandaag? “Moet” juist eens wat minder en ga vaker leren “ont-moeten”.

Waarom leren “ont-moeten”?
Moeten” maakt het leven onnodig moeilijk. Probeer maar eens een paar zinnen te zeggen die beginnen met “ik moet”. Misschien “moet” je wel boodschappen doen, of de afwas of de was of “moet” je naar de stad, een verjaardag, de bioscoop of de sportschool. Hoe voelt dat? Word je er blij van? Of maakt al dat “moeten” je op voorhand al moe? Of gespannen? Doe het dan vanaf nu eens anders. Denk minder in termen van “ik moet” en stap over op “ik wil”. Het is toch veel fijner om iets te willen doen in plaats van het te moeten? En moet je bijvoorbeeld naar de buitenwereld toe echt sterk zijn? Of wil je de mensen om je heen laten zien dat jouw schouders sterk genoeg zijn om je verlies te dragen?

Leren ont-moeten is ook…

…vaker “nee” leren zeggen
Nee zeggen tegen het ene, betekent immers vaak ja zeggen tegen het andere. Nee zeggen tegen iets wat je eigenlijk niet wilt doen, betekent simpelweg ruimte creëren voor iets waar je wel blij van wordt.

…oost-indisch doof kunnen zijn
Laat al die mensen die het beter weten, degenen die jouw leven voor je in willen vullen, en iedereen die je vertelt wat je zou moeten voelen of hoe je zou moeten rouwen, gewoon even kletsen tot ze een ons wegen. Luister een keer niet en kies je eigen weg. Het is jouw rouw! En niet de rouw van je omgeving. Hoe lief ze ook zijn en hoe goed ze het ook bedoelen. Je bepaalt zelf wat voor jou de kortste, beste, mooiste, lastigste, moeilijkste, of snelste route is door het land van rouw.

Niemands leven is perfect

Natuurlijk betekent dit niet dat je nooit meer je schouders mag laten hangen. Dat je je verdriet altijd in moet slikken. Je hoeft ook niet te doen alsof je ondanks jouw verlies nog steeds de hele wereld aan kunt. Jouw verdriet mag er zijn. Jouw pure rouw mag door iedereen gezien worden. Niet omdat dat “moet”, maar omdat jij daar op dat moment zelf voor kiest. Vergeet niet dat niemands leven perfect is. Dat lijkt alleen maar zo, omdat Facebook, Pinterest en Instagram vol staan met perfecte plaatjes en gelukkige verhalen. Het echte leven speelt zich niet af op social media, kijk verder dan het perfecte plaatje en ontdek dat iedereen verborgen verdriet met zich meedraagt.

Als je van een afstandje kijkt hoe je de afgelopen periode met je verlies bent omgegaan, dan ontdek je daar vanzelf terugkerende patronen in. Je zult gaan herkennen op welke moeten je dingen moest, van jezelf of van je omgeving. En je zult steeds beter gaan leren hoe je op die momenten kunt gaan “ont-moeten”. Ook zal je gaan herkennen in welke situaties je je verdriet en je rouw achter “het perfecte plaatje” laat verstoppen. Zie je dingen die je anders wilt gaan doen? Omdat het niet je gebracht heeft waar je vooraf op hoopte? Of omdat het (te) veel van je gevraagd heeft? Zie je kansen om (nog meer) te gaan “ont-moeten”?

Blijf niet kijken naar het verleden.

Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg, Als je blijft kijken naar wat er niet meer is, mis je juist al het moois wat je nu wel hebt. Probeer niet alleen achterom te kijken, maar heb ook oog voor het kleine geluk om je heen. Wat deed je glimlachen, waar werd je door verrast waar was je blij mee? Juist dat kleine geluk dat zo voor het grijpen ligt, is een belangrijke sleutel naar een leven waarin het gemis draagbaar wordt. Hoe je jouw kleine geluk kunt vinden? Door te leren dansen in de regen.

Leer dansen in de regen.

Je wordt niet ineens wakker in een leven zonder pijn, zonder verdriet, zonder gemis en zonder rouw. Jouw verlies blijft. Vandaag, morgen, overmorgen, over een week, een maand, een jaar. Het slijt misschien, de pijn wordt wellicht ook minder hevig. Maar het gemis blijft. En het verlies waait niet over. Wacht dus niet tot de storm gaat liggen, maar leer dansen in de regen.

Ook in de diepste dalen van je verdriet, is er genoeg moois om je heen waar je troost in kunt vinden. Een mooi gesprek, een goed boek, een wandeling door het bos, uitwaaien op het strand, een omhelzing van een vriend(in), een glimlach van een onbekende, een virtuele knuffel op Facebook, herkenning bij lotgenoten, de zon die tussen de wolken door schijnt. Kijk, zie, voel, proef en sta jezelf toe om in stilte te genieten, al is het maar even..